Die ene vriend

Ik zit helemaal in de put, geen uitweg in zicht. Het lijkt alsof niemand naar je omkijkt. Alsof iedereen mij vergeten is. Het leven gaat door, maar ik lijkt achter te blijven. Maar dan.. net als ik denk dat ik nog alleen over ben.. dan is daar die ene vriend. Die altijd voor mij klaar staat. Die ik niet eens meer durfde op te bellen, maar die nu zelf naar mij toe is gekomen. Ik wil je graag voorstellen aan die ene vriend.

Deze vriend ken ik al lang, maar ik moet eerlijk zeggen dat we niet altijd al vrienden zijn geweest. Ik ken hem al van kinds af aan. Mijn ouders hebben me aan hem voorgesteld. In het begin wist ik niet goed wat ik er mee aan moest. Ik wist dat ik alles met hem kon delen wat ik had meegemaakt. En dat hij altijd wel tijd voor me maakte als ik hem nodig had. We gingen overal samen naar toe. Naar school, naar de snackbar, naar de supermarkt, naar het park, naar de kerk. Overal ging hij met me mee.

Als ik de moed liet zakken kon hij me weer bemoedigen. Wanneer ik de weg kwijt was liet hij met de goede richting weer zien. Toen ik eenzaam was en mezelf niets waard vond, toen stond hij naast me.

Maar met al die jaren dat we samen optrokken was het nog niet echt tot een hechte vriendschap gekomen. Jaren later pas, toen ik op een gegeven moment terug keek over wat ik had meegemaakt. Toen zag ik opeens hoevaak die vriend er voor me was geweest. Dat die vriend me altijd heeft geholpen ook al had ik het zelf niet in de gaten. Dat ook toen ik boos was op hem, dat hij nooit is opgehouden met om mij te geven. Hij zou zelfs zijn leven voor me geven als het nodig was. En zelfs dat heeft hij gedaan. Lang voordat ik geboren was had hij dit al gedaan, voor mij en alle anderen. Het enige wat ik hoefde te doen, is hem mijn vriend noemen.

Sinds medio 2016 heb ik de vriendschap geaccepteerd. Sindsdien is mijn leven flink veranderd. De stress en druk die ik ervaarde waren weg! Ik ging dingen doen die ik anders nooit had gedurfd. Ik sprak waar ik anders had gezwegen. Ik liet los wat mij anders gevangen hield. Ik nam beslissingen, maakte keuzes die niemand begreep. Ik vertel tegenwoordig alles tegen die vriend, de mooie, goede dingen, maar ook de slechte dingen die ik mee maak. Deze vriend steunt mij door dik en dun en laat mij nooit los ook al heb ik los gelaten. Ook in tijden waar ik niet in hem geloofde is hij nooit gestopt met in mij te geloven.

Maar het mooiste is nog: mijn goede vriend, die ik hierboven beschreven heb, wil ook jouw vriend zijn. Misschien heb je het niet door gehad maar ook bij jou is het bovenstaande van toepassing. Deze vriend is ook met jou overal mee naar toe gegaan. Hij heeft gezien wat je hebt meegemaakt. Hij heeft je geholpen toen je met problemen zat die je niet zelf kon oplossen. Hij houd van je ook al keer je je af van hem. Hij laat je nooit los en zal altijd voor je blijven vechten.

Het enige wat jij hiervoor hoeft te doen, is die vriendschap accepteren. Begin een gesprek met hem. Dat kan overal. Begin gewoon te praten, hij hoort alles wat je zegt. En als hardop met hem praten nog te moeilijk is, doe het dan in stilte. Zelfs je gedachten kan hij horen. Roep hem bij zijn naam en hij zal horen. Vraag hem en hij zal geven.

Wie is die vriend dan? Zijn naam is:

Jezus

Paniek, stress of lekker druk?

Snel storm ik de trap af. Ben ik niks vergeten? Sleutels bij? Jas aan? Deur uit. Deur op slot. Broodtrommel vergeten! Deur weer van slot, snel naar keuken, broodtrommel mee. Naar buiten. Deur dicht. Snel in auto. Auto starten. Is de deur wel op slot? Auto afzetten. Naar deur toe. Bleek toch op slot te zijn. Weer terug de auto in en eindelijk van huis.

Bovenstaand is een voorbeeld van hoe het kan gaan in een druk leven. Er is veel aan ons hoofd en door die drukte vergeten we weer andere dingen. Kortom: we doen veel dingen allemaal half.

Zo was dit bij mij ook, tot een aantal jaar geleden. Toen veranderde er iets. Ik ontdekte een bron van rust. Een rust, zoals ik die nog niet eerder had meegemaakt. En sinds dat moment.. geen stress, geen zorgen, volop rust en vertrouwen in de toekomst.

Hoe heb ik gedaan dan? Wat is het geheim? Daar kom ik later op terug, immers is geduld ook een teken van rust bewaren.